Deze week ontving ik een zeer vijandige e-mail van Dawn, een trouwe lezer van 'Letters from the Atlantic'. Dawn is een Britse expat die al jaren in Italië woont en erg ontevreden is over een artikel dat ze onlangs in een expatpublicatie las. Dawn stuurde me een kopie van het artikel, dat in feite een overzicht was van landen met de meest vriendelijke en onvriendelijke houding ten opzichte van expats in hun land.
Het artikel beweerde dat Denemarken, Zwitserland en Noorwegen de meest onvriendelijke bestemmingen zijn voor expats. Ondanks de over het algemeen hoge levenskwaliteit in deze landen, zijn ze gewoon niet vriendelijk genoeg, met een slechte houding tegenover expats en een lokale cultuur waaraan het moeilijk wennen is.
Deze 'zondaars' werden op de voet gevolgd door Duitsland en Frankrijk, die respectievelijk op de 56e en 57e plaats stonden in een lijst van 67 landen. Ook hier was de algemene vriendelijkheid (of het gebrek daaraan) een belangrijke factor in Frankrijk, terwijl in Duitsland het sociale contact met de lokale bevolking en de taal grote obstakels vormden voor een succesvolle integratie. Het had echter nog erger gekund, want Koeweit, Saoedi-Arabië en Tsjechië waren het meest onvriendelijk.
Mexico, Costa Rica en Oeganda staan bovenaan de lijst van meest gastvrije landen, terwijl Griekenland en Cyprus enorme sprongen vooruit maken op het gebied van gastvrijheid. Volgens het artikel doen deze landen er alles aan om expats zich thuis te laten voelen. Taiwan, Malta en Ecuador staan echter bovenaan de lijst van meest gastvrije bestemmingen voor expats, vanwege de kwaliteit van leven, waaronder financiële factoren en gezondheidszorg. Qatar, Italië en Tanzania duiken echter helemaal onderaan als de slechtste landen om in te wonen voor expats.
Ik denk dat Dawn zich op dat moment voldoende geroepen voelde om me een e-mail te sturen, aangezien ze al een aantal jaren in zowel Frankrijk als Italië woont en zich ergert aan de suggestie dat beide landen niet gastvrij zijn voor expats. Ze benadrukt dat deze landen haar en haar partner een welkom gevoel gaven, hoewel ze het aanvankelijk een uitdaging vond om met de Franse bureaucratie om te gaan.
Dawn benadrukt echter ook dat het spreken van Frans haar hielp om zich te vestigen tijdens die eerste maanden in een nieuw land. In Frankrijk woonde ze in een klein dorp waar ze snel geaccepteerd werd in de gemeenschap, terwijl het in Italië moeilijker was om te integreren in een grote stad. Maar Dawn overwon dit snel door een lokale dierenbeschermingsorganisatie te steunen, vrijwilligerswerk te doen als Engelse lesgever op haar lokale basisschool en te helpen met het bezorgen van brood aan oudere buurtbewoners van de plaatselijke bakker!
Dawns e-mail geeft in principe alle expats een eenvoudige les over hoe ze een gelukkige en goed geïntegreerde expat kunnen zijn. Expats die beweren in onvriendelijke landen te wonen, zouden zich moeten afvragen of ze de moeite hebben genomen om de taal te leren en deel te nemen aan lokale en culturele activiteiten.
Waarderen en waarderen ze lokale tradities, of proberen ze een gesprek met hun buren aan te knopen? Zijn ze in de gebruikelijke valkuil van Britse expats getrapt: ze wonen in een Britse enclave, socializen alleen in Britse bars en restaurants, klagen over het leven in hun gastland en vergelijken het met het Verenigd Koninkrijk door een roze bril?
Kijken ze alleen maar naar Britse televisie, spreken ze alleen maar Engels en verwachten ze dat anderen ook in het Engels tegen hen praten? Openhartige antwoorden op deze vragen kunnen een verklaring bieden voor waarom sommige landen als onvriendelijker worden beschouwd dan andere.
En hoe zit het met het VK? Op basis van de gegevens van vóór het Brexit-referendum stond het VK op de 33e plaats in Dawns artikel, wat vooral te danken was aan de vriendelijkheid tegenover expatgezinnen en de baanzekerheid. De kosten van levensonderhoud werden echter te hoog geacht, waardoor de ranglijst een lagere positie kreeg. Je kunt je voorstellen hoe expats uit Europa de vriendelijkheid van de Britse bevolking tegenover hen na het referendum beoordelen.
Natuurlijk kunnen gegevens en statistieken worden gemaakt, gemanipuleerd en verdraaid om vrijwel alles te interpreteren, en enquêtes zoals deze zijn weinig meer dan betekenisloos. Zoals alle wijze expats zoals Dawn al snel beseffen, wordt onze houding ten opzichte van de vriendelijkheid van mensen in ons gastland sterk beïnvloed door onze houding ten opzichte van hen.
Als je dit artikel leuk vond, neem dan eens een kijkje op de websites van Barrie: http://barriemahoney.com en http://thecanaryislander.com of lees zijn nieuwste boek, 'Footprints in the Sand' (ISBN: 9780995602717). Verkrijgbaar als paperback en als Kindle-editie.
© Barrie Mahoney
