Op de Canarische Eilanden, en in veel overwegend katholieke landen wereldwijd, beleven we momenteel een periode van collectieve waanzin, beter bekend als carnaval. Tot een paar jaar geleden, toen goedkope reizen en vakanties naar het buitenland gemakkelijk te verkrijgen waren, hadden weinig Britten ooit ervaren of begrepen waar carnaval werkelijk om draaide; het gaat zeker niet alleen om verbluffend mooie jurken, hoge hakken en schaars geklede meisjes en jongens.
Carnaval maakt deel uit van het christelijke, en voornamelijk katholieke, festivalseizoen dat plaatsvindt vlak voor de vastentijd. Het is een periode van overdaad en feestvreugde met parades, feesten en circuselementen die er nog een schepje bovenop doen. Maskers en kostuums worden gedragen, samen met een overmatige alcohol- en voedselconsumptie. Voedselgevechten, spot met autoriteit, satire en overdrijving zijn aan de orde van de dag.
Scheldwoorden en overdreven kenmerken, zoals monden, buiken, neuzen en penissen, horen allemaal bij de pret. Ook de vrolijke beschrijvingen van dood en ziekte horen bij een tijd waarin de wereld door een andere lens wordt bekeken en de alledaagse normaliteit op zijn kop wordt gezet.
In deze context vinden momenteel diverse carnavalsoptochten plaats in steden en dorpen in heel Spanje en op de Canarische Eilanden. In Las Palmas de Gran Canaria bijvoorbeeld, deze drie weken durende braderie die culmineert in een parade die wordt aangekondigd als 'Na Rio de tweede', zijn vulgariteit en ordinairheid op hun hoogtepunt. Ook in Duitsland werden de wenkbrauwen gefronst met een indrukwekkende praalwagen met een enorme en kleurrijke beeltenis van de Britse Brexit-premier Theresa May, met een geladen pistool met het opschrift 'Brexit' in haar mond, ongetwijfeld klaar om haar hersens door haar hoofd te schieten.
Op een andere populaire praalwagen was de nog steeds controversiële Amerikaanse president Trump te zien die de gewaadde en huilende figuur 'Libertas', een Romeinse godin (bekend van het Vrijheidsbeeld), seksueel verkrachtte. Dat is niet bepaald een gezicht voor mensen die snel beledigd zijn of een zwak hart hebben, moet ik erbij zeggen, hoewel de boodschap verrassend aangrijpend is.
Carnaval is niet altijd een prettig feest. Het daagt autoriteit en gevestigde opvattingen uit en spot met de status quo. Dit was een van de redenen waarom dictator generaal Franco het feest tijdens de Spaanse Burgeroorlog op de Canarische Eilanden wilde verbieden.
Dichter bij huis werd de winnaar van de Las Palmas de Gran Canaria Carnival Drag Queen-competitie gewonnen door een kunstenaar met een fantasierijke interpretatie van de Maagd Maria, die op slimme wijze werd omgezet in de kruisiging van Christus. In veel opzichten was dit een welverdiende overwinning voor een getalenteerde kunstenaar.
Ik was onder de indruk van het optreden, maar voelde me er ook ongemakkelijk bij. Voor mij ging dat te ver.
De bisschop van de Canarische Eilanden mengde zich in de controverse en zou het optreden hebben omschreven als "frivole godslastering". Vervolgens merkte hij onverstandig op dat het de treurigste dag was die hij op de Canarische Eilanden heeft doorgebracht, en zelfs nog verontrustender dan de vliegtuigcrash op de luchthaven Barajas van het vliegtuig naar Gran Canaria, waarbij enkele jaren geleden 154 inwoners en toeristen om het leven kwamen.
Dergelijke opmerkingen zijn niet alleen wreed als ze uit de mond van een geestelijke komen, maar ze bezorgen ook veel mensen verdriet, vooral de nabestaanden en vrienden van de slachtoffers.
Ik hoop oprecht dat de interpretatie van de woorden van de bisschop te wijten was aan taalfouten en niet aan een uiting van zijn ware gevoelens. Zo ja, dan zouden velen een periode van bezinning en bezinning voor de goede bisschop voorstellen, zodat hij zijn opvattingen kan verzoenen met de gevoelens van zovelen die gekwetst en beledigd waren door zijn onzorgvuldige opmerkingen, ongeacht zijn opvattingen over godslastering, waar hij een punt in heeft.
Nu Carnaval weer voor een jaar ten einde loopt en het gezegende sardinetje wederom begraven is, kunnen we alleen maar terugkijken en ons verbazen over de artisticiteit, energie en verbeeldingskracht die zoveel artiesten tijdens deze weken van overdaad hebben getoond.
Serieuzer gezegd, ik hoop dat we allemaal wijs genoeg zijn om de woede, kritiek en minachting voor autoriteit te erkennen die dit jaar de carnavalsoptochten kenmerken. Carnaval heeft immers door de jaren heen altijd de tijd waarin we leven weerspiegeld; het is ook een tijd waarin veel oprechte en eerlijke gevoelens oprecht worden geuit.
Als je dit artikel leuk vond, neem dan eens een kijkje op de websites van Barrie: http://barriemahoney.com en http://thecanaryislander.com of lees zijn nieuwste boek, 'Footprints in the Sand' (ISBN: 9780995602717). Verkrijgbaar als paperback en als Kindle-editie.
© Barrie Mahoney
