Ik heb altijd bewondering voor mensen die hun luie reet laten zakken en iets waardevols met hun leven doen. Mensen met een idee herkennen een niche in de markt en proberen die te vullen met hun eigen harde werk, verbeeldingskracht en inspanning. Misschien leidt hun initiatief tot iets groters dan ze aanvankelijk hadden gedacht, of misschien blijft het bij een nuttig, maar klein bedrijf. Het belangrijkste is dat ze een droom hadden en dat ze erin geslaagd zijn die droom te verwezenlijken.
Het achtervolgde me al jaren. Het geluid van panfluiten, wanneer ik het het minst verwachtte, die hun melodieuze weg vonden door open ramen of wanneer ik rustig in de tuin aan het werken was. Het probleem was dat ik het geluid aan niemand of niets kon linken. Eerst dacht ik dat het kind van de buren misschien dwarsfluit of piccolo speelde.
Mogelijk was het een beginnende waanzin, of eentje te veel, want ik kon niemand anders vinden die het daadwerkelijk had gehoord. Een hele tijd later hoorde ik een soortgelijk geluid in ons buurdorp, maar dat bleek een levering van gasflessen te zijn. Hoe dan ook, het was niet precies hetzelfde geluid, dat ik overal zou herkennen.
Een paar dagen geleden ontdekte ik eindelijk de bron van het geluid. Het komt van een rondreizende messenslijper die het geluid gebruikt om potentiële klanten te waarschuwen en aan te trekken voor zijn komst. Ik betrapte hem op een middag op heterdaad toen ik een boom aan het snoeien was. Onze luidruchtige hond Bella hoorde het geluid plotseling in de verte en was vastbesloten me te redden van de maker van dit vreemde geluid.
Ik stond vol verwachting op de weg te kijken hoe het geluid steeds luider werd. Uiteindelijk kwam er een oude brommer in zicht met een flinke, oude man erop. Helaas speelde hij niet de panfluit die ik me had voorgesteld, maar hetzelfde geluid kwam ergens achterop zijn brommer vandaan.
Ik wenkte de man en uiteindelijk bleef hij wankelend staan. Ik vroeg hem wat hij aan het doen was en waar hij vandaan kwam. Het bleek dat hij een messenslijper was die vanuit Las Palmas was gekomen om messen, scharen en allerlei snij-instrumenten te slijpen die van tijd tot tijd zijn diensten nodig hebben. Speel je panfluit, vroeg ik? Helaas niet. Hij grijnsde en wees naar een knop op zijn stuur. Hij drukte op een vette, groene knop en ergens in de buurt van de uitlaat van zijn stokoude brommer klonken de gelukzalige, engelachtige klanken van panfluiten.
Alberto, de messenslijper, reist het hele eiland rond en bezoekt steden en dorpen waarvan hij denkt dat mensen zijn diensten nodig hebben. Omdat ik een snoeischaar had, evenals een oude maar effectieve trimmer met lange armen, die allebei zo bot waren als een botermes, pakte ik ze en gaf ze aan hem.
Ik vroeg me af of ze te ver heen waren om gered te worden, maar hij glimlachte, knikte en startte de kleine generator die aan zijn brommer was bevestigd. De generator zoemde terwijl hij het roestige metaal van de lang verwaarloosde snoeischaar slijpte, gladmaakte en verzorgde, terwijl ik erbij stond en bewonderde hoe goed de brommer was omgebouwd. Naast een kleine generator had de brommer een slijpschijf en andere gadgets, allemaal aangedreven door de generator, om te helpen bij het slijpen en slijpen.
Een paar minuten later was de snoeischaar klaar. Hij zag er glanzend uit en voelde nog net zo scherp aan als de dag dat ik hem had gekocht. Alberto ging toen aan de slag met de trimmer met lange arm, die ik al een tijdje overwoog te vervangen. Dit was een veel grotere klus, en hij had vakkundig geslepen, gladgestreken en geschuurd voordat hij tevreden was met zijn werk.
Hij vroeg me om wat olie en merkte bedroefd op dat een tiener eerder die ochtend zijn blikje olie had gestolen. Ik gaf hem een blikje 'Drie-in-één'. Alberto knikte, alsof hij mijn keuze goedkeurde, en smeerde beide gereedschappen rijkelijk in met olie voordat hij ze aan me gaf. Hij grijnsde met een stralende glimlach terwijl hij het geld in ontvangst nam.
Ik vroeg om zijn visitekaartje of mobiele nummer voor het geval ik hem nog eens wilde spreken, want ik heb een aantal oude gereedschappen die onderhoud en restauratie nodig hebben. Alberto had geen van beide, maar vertelde me dat hij over een maand of zo weer terug zou zijn. Hij rijdt het grootste deel van het eiland rond op zijn brommer met de generator aan de praat, dus ik denk dat het nog wel even duurt voordat we hem weer zien.
Als je dit artikel leuk vond, neem dan eens een kijkje op de websites van Barrie: http://barriemahoney.com en http://thecanaryislander.com of lees zijn nieuwste boek, 'Footprints in the Sand' (ISBN: 9780995602717). Verkrijgbaar als paperback en als Kindle-editie.
© Barrie Mahoney
