Door Dave Bull……..
We zeggen tegen onszelf dat we een pauze nodig hebben, even helemaal weg. Een ontsnapping. Een verandering van omgeving, afhankelijk van je voorkeur een stukje zand en zon, of er zijn zelfs mensen die genieten van die oxymoron van een vakantie, de wandelvakantie.
Maar... elke vorm van 'ontsnapping' is toch geen echte vakantie? Want zodra we Willy Wonka's gouden ticket van de dag – een wifi-verbinding – te pakken krijgen, zijn we weer terug bij af, voordat we in het vliegtuig sprongen en 'ontsnapten'. Weet je, ik realiseerde me laatst in Rome dat ik, zodra ik terug was in mijn hotelkamer en verbonden met de drie W's, net zo goed weer thuis in Spanje had kunnen zitten, en niet duizend kilometer verderop in een van 's werelds mooiste steden.
Wat is er gebeurd met die knetterende telefoontjes uit de verste uithoeken van de wereld, of Cornwall zoals het ook wel genoemd wordt, naar bezorgde ouders om hen te verzekeren dat we veilig zijn aangekomen? Tegenwoordig weten ze het meteen als we landen en verbinding maken met het wifi-netwerk van de luchthaven. Oh, en trouwens, hier zijn een paar selfies van ons bij aankomst!
Ik ben er niet op tegen. Ik ben de eerste die mijn apparaat instelt op Match of the Day als ik ergens op reis ben, en technologie stelt ons in staat om de lokale bezienswaardigheden live aan onze vrienden en familie thuis te laten zien als we dat willen. We hoeven niet langer de week na de vakantie thuis te wachten om onze kiekjes op te halen bij de projectontwikkelaars, en altijd, altijd hebben we in minstens één van de foto's het hoofd van onze schoonmoeder eraf gehakt. Nu verwijderen we het gewoon en vragen we haar om de tijger nog een keer te knuffelen voor wat een geweldige herinnering zou kunnen zijn...
Maar er zijn geen verrassingen meer, toch als je thuiskomt? Er is niets veranderd, niemand heeft iets nieuws te melden, we hebben het op onze sociale media gezien of via WhatsApp vernomen, en de vakantie is alweer oud nieuws, want al onze mensen hebben ons avontuur gevolgd via FaceTweet of een andere vorm van sociale media.
We ontkomen nergens echt aan, toch? Zeker, als we in het buitenland zijn en dataroaming hebben uitgezet omdat het ongeveer evenveel kost als een advocaat per minuut, en misschien een berg beklimmen of een dagje op het strand liggen, dan 'nemen we in feite even pauze'. Maar... en dat doen we allemaal, zodra we die magische paddenstoel zien die ons vertelt dat we terug zijn in de 'beschaving', beginnen we aan die nieuwe wandeling die we allemaal maken: ons hoofd op zestig graden houden en met een vinger scrollen naar wat we als eerste willen zien.
Papa hoeft niet langer te hopen dat het vliegtuig op tijd is terwijl hij naar het dichtstbijzijnde vliegveld rijdt om je op te halen. Oh nee, tegenwoordig gebruikt zelfs mijn tachtigjarige vader een app op zijn telefoon om de hele vlucht te volgen. Als hij dat al kan, waarom zouden we ons dan überhaupt nog druk maken over het feit dat de autoriteiten onze online activiteiten mogen volgen; ze kunnen dat doen wanneer ze maar willen. Mijn vader helpt ze met het installeren van de app.
Maar… we hoeven geen kaart (die nooit bedoeld is om op te vouwen) of reisgids meer mee te nemen, we kunnen gewoon TripAdvisor gebruiken om te zien waar de beste plekken zijn om te eten, drinken en ons te vermaken, en op welke coördinaten. Neemt dat het 'avontuur' van een vakantie weg? Om zelf te ontdekken hoe een plek is zonder eerst alle recensies online te hebben gelezen? Of waar dat beroemde eethuisje in een achterafstraatje is? Nu richten we ons als een Exocet-raket en richten we ons met uiterste precisie, wetende, omdat TripAdvisor ons heeft verteld, dat de eigenaar Francisco heet en hoe lang hij de bar al heeft. Handig, want je hebt het gecontroleerd, ze spreken daar ook Engels. Niet echt zelf nieuwe gebieden verkennen, toch?
Geen gesjouw meer door zinnen die je in het vliegtuig snel hebt geleerd met je Collins Phrase Book, dat altijd op de eerste pagina de essentiële vragen had staan zoals 'Waar kan ik een postzegel kopen?' of 'Neem me niet kwalijk meneer, maar mijn schoonmoeder heeft een ambulance nodig', terwijl je met duidelijk roepen en wijzen de boodschap veel sneller overbrengt. Tegenwoordig kunnen we in onze vertaler praten en de ontvanger onze Google Translator-resultaten laten zien, wat meestal prima is, tenzij je de fout maakt om een A op het einde van de 'kip' te zetten met Spaans.
Wanneer heb je voor het laatst een ansichtkaart geschreven tijdens je vakantie? Wat heeft het voor zin, want je InstaBook-foto's staan er al veel eerder, en gratis, en je hoeft niet steeds hetzelfde bericht te schrijven aan de ontvangers van je gekozen foto van Torquay.
Hoe zit het met die vaak hilarische momenten waarop je door achterafstraatjes strompelt om te proberen te achterhalen waar je bent? Nog niet zo lang geleden belandde ik in een straat in Barcelona, vol vrouwen (ik denk dat ze dat allemaal waren; van geboorte of van een chirurg) die hun diensten aanboden, wat (aangezien mijn Spaans destijds gebrekkig was) noch eervol, noch legaal, noch vaak zelfs mogelijk klonk... maar met een navigatiesysteem op zak kunnen we dat allemaal missen (andere ervaringen zijn beschikbaar...).
De selfiestick is een interessant fenomeen. Mensen maken foto's van zichzelf, meestal terwijl ze een grimas trekken of hun partner kussen, op een moment van interesse en sturen die vervolgens door naar wie ze denken dat geïnteresseerd zal zijn. Mijn recente reis naar Rome liet zien hoe populair het is bij Japanse toeristen die in de rij staan met het Colosseum achter zich en iets wat leek op een paparazzi met een mobiele telefoon voor zich. De schoonheid en pure indrukwekkendheid van deze eeuwenoude kolos worden ongetwijfeld alleen maar versterkt door twee gekke glimlachen die het beeld op de voorgrond domineren.
Iedereen is natuurlijk anders en of we moderne technologie gebruiken om onze vakantie 'te verbeteren', ligt letterlijk in de handen van de toeschouwer...
We kunnen het zelfs gebruiken om de rekening in het restaurant te betalen, in te checken op de luchthaven, een taxi of theaterkaartjes te bestellen of zelfs die paraglidingtrip voor onze schoonmoeder te boeken. We kunnen al onze contacten op één handige plek bewaren en alle informatie oproepen die we nodig hebben om van onze vakantie te genieten. Het zit allemaal in één klein pakketje in onze zak.
Maar we zijn de klos als we het verliezen
Er is geen enkel schoonmoeder gewond geraakt bij het schrijven van dit stuk. ;).
