DIVAs, een jonge amateurtoneelvereniging in de Hondónvallei, regisseerde onlangs McGillivray & Zerlins 'Murder at Checkmate Manor'. Een productie met gescripte, gemiste entrees, een ongedisciplineerd decor, verkeerd getimede geluidseffecten, schijnbaar geïmproviseerde dialogen en onzekere belichting, bleek een vermakelijke en avontuurlijke keuze voor hun eerste productie.
Gelukkig maakten de steun van de Hondón de los Frailes Ayuntamiento en een klein, maar effectief team van ondersteunend personeel alles mogelijk. Alle winst wordt gedoneerd aan het kindertehuis in Elche.
Het avondprogramma begon onverwachts bij de ingang van El Teatro in Hondón de Los Frailes, toen Kim Vance (die op het laatste moment de geblesseerde Jill Jordano verving) verkleed als het 'brutale' Franse dienstmeisje 'Regine' ons begroette in de rij om onze gratis programma's op te halen.
De briljante Sandra Ward, als de scripted Chairperson, luidde het begin in van een productie die me af en toe deed denken aan de geliefde 'Acorn Antiques'. De acht castleden speelden de talloze personages met verve.
Onverwachte kostuum- en personagewisselingen droegen bij aan de verwarring en het amusement. Richard de Ste Croix' opzettelijk lastige decor had een eigen wil, wat voor extra onzekerheid zorgde.
Als liefhebber van kluchten vond ik de absurditeit van het stuk ronduit vermakelijk. De hele cast was goed gerepeteerd onder regie van Lorraine Latchford en Julie Cooke. Anna Woodham als Lady Doreen en Barbara Colclough als Pawn hielden de plot vol blunders mooi in beweging.
Gelukkig wist Joe Logan, die Daphne speelde, zijn mannelijkheid goed te verbergen in een slecht gesneden tennisrokje, maar in de slotscène heruitvond hij zichzelf als astronaut met een warmwaterboiler als rugzak! Chris Wyatt, die Inspecteur O'Reilly speelde met een vleugje 'Clouseau', had er baat bij om de hele film hetzelfde kostuum te dragen.
Samen met zijn "zus" Patricia de Ste Croix had Len Simm een van de minst veeleisende rollen als een knorrige rolstoeler. Later speelde hij de advocaat van de familie. Tot slot, maar zeker niet onbelangrijk, was Peggy Wyatt, als kok in een opblaasbaar pak, een bijzondere verschijning.
Jacqueline Logan, de ‘prompter’, die schaamteloos tussen het publiek zat, werd voor zover ik weet maar één keer gevraagd: maar ik kan het mis hebben … ik weet niet of haar tussenkomst noodzakelijk was of gepland.
Afgaande op de reacties van de mensen om me heen, heeft iedereen genoten van de voorstelling. Ik hoop dat DIVA's ons nog jaren zullen blijven vermaken: vooral degenen zoals ik, die de ambitie missen... of het talent om zelf 'op de planken te staan'!
De volgende productie zal ongetwijfeld ambitieuzer zijn en meer castleden vergen. DIVA's nodigen daarom graag alle aspirant-'artiesten' uit om zich bij hen aan te sluiten vóór hun volgende productie: wat dat ook mag zijn!
Als u een onvervulde droom heeft om 'op het podium te staan', nodigen wij u van harte uit om contact op te nemen met Julie Cooke via hondondivas@gmail.com.
Ik laat u achter met dit... Sir Thomas Beecham zou ooit hebben gezegd: 'Als er een stoel voor theatercritici moet zijn... dan denk ik dat het er maar een moet zijn die elektrisch is!'
Peter Broadbent.
