Daar zat ik dan, in mijn eigen luie stoel, in mijn eigen huis, met één oog op het nieuws van CNN, een vers kopje koffie links van me, een notitieblok op mijn knie, een pen in de hand – en mijn kalme gezicht. U snapt het wel... terwijl ik begon met een ruwe schets voor de YCBS van deze week.
De bezorger van twee Marietta-koekjes vroeg terloops: 'Waar schrijf je deze week over?' 'Snurken', antwoordde ik. Haar onmiddellijke zure reactie verstoorde mijn rust: 'Mijn hemel, als je over mij begint, ben je dood!'
Zie je, dit is nu het probleem. Na 20 jaar (ik zei laatst dat het er 18 waren, maar ik heb het gecontroleerd en zag dat het eerste deel, 'Bringing down the Curtain', in 2005 verscheen) van deze column-gekte is al het laaghangende fruit geplukt en blijven er alleen nog maar lastige onderwerpen over om te behandelen. Gezien de moeilijkheid om voorbeelden te geven, is ons aanbod aan snurkvoorbeelden zeer beperkt – en eerlijkheidshalve tegenover alle betrokkenen, vooral mijzelf, hoeveel mensen kun je toegeven dat ze weten of ze snurken of niet? Bovendien: als degenen van wie we kunnen bewijzen dat ze snurkers zijn – en toch niet bij naam genoemd mogen worden (zoals de koekjesdrager), wat moet ik dan doen? Ik denk dat ik me moet houden aan het bredere en algemene beeld.
Snurken is een probleem voor bijna 100% van de mensen. De helft van de bevolking snurkt en de andere helft heeft er last van. Ik zou zeggen dat er geen andere menselijke aandoening is waarbij de lijder zo weinig lijdt en de onschuldige omstanders... of moeten we zeggen 'bijliggers', zo veel lijden. (Tenminste, dat is mij verteld!)
Bij het schrijven over dit lastige onderwerp moeten we wellicht terugvallen op het oude veiligheidswoord 'naar verluidt'. Overal waar het woord niet staat, kunt u ervan uitgaan dat het een zetfout is.
Ik heb één veilig snurkverhaal dat we kunnen gebruiken. Het gaat over mijn overleden, geweldige en enorm gemiste vriend, Joe Bardon. Jarenlang reisden Joe en ik naar wedstrijden in Liverpool en af en toe naar Londen. Joe's broer, Maurice, die in Londen woonde, regelde kaartjes voor ons via zijn werkrelaties. Helaas is Maurice onlangs ook overleden en ik kan deze kans niet voorbij laten gaan zonder hulde te brengen aan een van de meest behulpzame en aardigste mensen die ik ooit heb mogen kennen. Moge het licht van de hemel op de gebroeders Bardon schijnen.
Joe Bardon snurkte! In de loop der jaren werd het erger, totdat het leek alsof het hele gebouw schudde! We hadden meestal een kleine tweepersoonskamer in een budgethotel. Maar goed, vóór een reisje naar Liverpool bedacht ik, net als Blackadder, 'een plan zo sluw dat je er een staart aan kon hangen en het een wezel kon noemen!'
Toen ik na het inchecken op mijn kamer aankwam, plukte ik dramatisch een paar oordopjes uit mijn zak en legde ze op mijn nachtkastje. 'Wat is dat?' vroeg mijn kamergenoot (alsof hij het niet wist!) 'Oordopjes om te voorkomen dat ik gek word en om wat verlichting te krijgen van je gesnurk,' zei ik. Iedereen die Joe ooit gekend heeft, zal er geen moment van opkijken hoe snel hij met deze belediging omging. 'Geweldig... geweldig idee,' beaamde Joe... maar jij houdt me ook wakker met je gesnurk terwijl je slaapt; dus het is het beste als we er allebei één gebruiken!' En met die woorden boog Joe zich voorover en pakte een van mijn oordopjes en zoals ze zeggen... 'Dat was dat!'
'Draai je om op je zij', beval mevrouw Youcantbeserious me vaak – na de por in mijn ribben. Helaas blijkt dat ik op mijn zij net zo goed kan snurken als op mijn rug – als we sommigen mogen geloven! Er is echter één gegarandeerde remedie die voor beide partijen even goed werkt en we zullen onze bevindingen zo dadelijk bekendmaken.
Er worden online allerlei anti-snurkgadgets aangeboden. Er zijn plastic neusgatinzetstukken, keelspray, mentholstrips, kinbanden, blaasjes in een schelp, enzovoort. Een vermeende (ons themawoord van de dag) oplossing is een muziekapparaatje dat de hele nacht een slaapliedje tegen snurken in je oor speelt. Ik vrees dat ik meer last zou hebben van het slaapliedje dan van het snurken – als ik ooit de pech had gehad om met een snurker te slapen – haast ik me eraan toe te voegen! Het advies hier is om je geld te behouden; geen van deze trucjes werkt … naar verluidt!
Het zal voor sommigen van jullie misschien een teleurstelling zijn om te horen dat snurken op zichzelf geen reden is voor echtscheiding. Echter, (zoals een advocaat de volgende zin zou beginnen) snurken kan bijdragen aan huwelijksproblemen door de slaap te verstoren en stress te veroorzaken. Dit staat bekend als een 'slaapscheiding', wanneer het stel in verschillende kamers moet slapen.
Na dit alles weet ik niet zeker of ik je nu wel dé ultieme remedie kan geven tegen snurken. Citeer me er niet op... ik stel de vraag maar. Maar heb je een logeerkamer in huis?
Vergeet niet
Hoe komt het dat degene die het hardst snurkt, altijd als eerste in slaap valt?
