Door John McGregor
Als je deze onzin regelmatig leest (je moet er echt vaker op uit), weet je dat ik het er onlangs over had dat er een bepaalde wind van verandering door de Costas waaide. Nieuwe in- en uitreisregels, verblijfs- en verkeersregels, dat soort dingen. Ik ben een fervent voorstander van het Spaanse zorgstelsel, waar ik persoonlijk zo veel profijt van heb gehad dat ik hier nu misschien niet eens zou zijn als ik niet precies tien jaar geleden deze maand de diagnose prostaatkanker had gekregen.
Maar vorige week gebeurde er iets wat me verraste. Mijn lieve vrouw was midden in een behandeling en we zaten in het ziekenhuis te wachten op een afspraak. Haar nummer verscheen, zoals gebruikelijk bij eerdere bezoeken, op het scherm en we gingen naar binnen. Er stond een jonge, bebaarde Spaanse arts op ons te wachten die we nog niet eerder hadden gezien.
Ik heb ervaring met deze afdeling in mijn tijd in het ziekenhuis van Torrevieja en het lijkt erop dat je nooit dezelfde persoon twee keer ziet, dus het verbaasde me niet. Zijn aanpak verraste ons echter wel:
'Hablas Espanol?' vroeg hij nogal scherp. We glimlachten allebei, misschien een beetje defensief, en mompelden iets als 'Un poco', zoals je doet...
'Je moet een tolk meenemen!' snauwde hij, wat ons echt verbaasde en in verlegenheid bracht. Het punt is dat mijn vrouw, meer dan ik, eigenlijk redelijk goed Spaans spreekt. Ze werkte vijf jaar voor een luie baas bij een makelaar (een ander verhaal). Ze moest Spaans spreken omdat hij het niet kon, en dan kwam ze thuis en zocht ze de nieuwe woorden op die ze gedurende de dag was tegengekomen.
Bovendien had ze die onschatbare troef in handen: ze wilde echt de taal leren spreken van het land waar we wonen. Persoonlijk kan ik het ook spreken om mezelf verstaanbaar te maken, maar mijn gehoor is erg zwak, zelfs als ik Engels spreek met mijn medemensen. Gelukkig zijn er moderne hoortoestellen, ze zijn fantastisch, maar ze zijn niet allemaal perfect als je echt doof bent.
De helft van ons gezin lijdt eraan en we hebben allemaal de beste hoortoestellen. Maar meestal kan ik geschreven Spaans verstaan, wat voor mij makkelijker te volgen is.
De houding van de jonge dokter verdween na een paar minuten en hij was net zo behulpzaam als bijna al het personeel in het ziekenhuis altijd is. Maar het had wel invloed op ons en maakte ons extra waakzaam voor de toekomst: hoe die houding veel mensen zou kunnen beïnvloeden die in de toekomst een behandeling nodig hebben. Een wind van verandering hier in het paradijs? Misschien...
Dat gezegd hebbende, laten we eens kijken naar het Verenigd Koninkrijk, waar de meesten van ons nog steeds het nieuws volgen. Een van de belangrijkste twistpunten die regelmatig ter sprake komt, is immigratie, en het enorme aantal mensen dat vanuit andere landen naar Engeland probeert te komen om daar permanent te wonen. Vraag: zijn we het er allemaal over eens dat ze allemaal Engels moeten kunnen spreken als ze daar willen wonen?
Zouden kinderen de taal moeten kunnen spreken voordat ze naar school gaan? Het Verenigd Koninkrijk is tegenwoordig een enorme smeltkroes van verschillende nationaliteiten, geloven en religies – zouden ze dan allemaal Engels moeten spreken?
Ik ben bijna even oud als 'onze' koning Charles, onze overleden moeders waren samen zwanger, weet je. Naarmate ik ouder werd, heb ik wel wat kritiek op hem gehad, omdat we allebei zijn moeder in de krijgsmacht dienden. Bij het beschrijven van Charlie gebruik ik vaak de letter 'w', gevolgd door het gewicht dat een boot stabiel houdt – maar op dit moment heb ik een beetje medelijden met hem.
Waarom dan? Nou ja, het is zijn kleine broertje dat hem – en hun familie – vandaag de dag enorm veel verdriet bezorgt. Het zwartste schaap van de familie zorgt voor een ware schaamte en onherstelbare schade aan de koninklijke familie – die nooit meer ongedaan gemaakt kan worden.
Toen ik mijn pet als ex-militair opzette, werd ik me voor het eerst bewust van Prins Andrews dubieuze reputatie door verhalen over zijn arrogantie als junior officier van de Koninklijke Marine. Ja, hij ging naar de Falklandeilanden, maar zoals we allemaal weten (in de schaduw van Ginger Winger, zijn neef Harry) was hij nooit in de buurt van gevaar, want hij was van koninklijken bloede.
Toch keerde hij terug naar de top van zijn leven, compleet met een roos tussen zijn tanden, genietend van zijn nieuwe rol als 'Randy Andy'. Daaraan zou een einde zijn gekomen toen hij een levendige roodharige uitkoos, met haar trouwde, verhuisde naar peperdure, smakeloze villa's en al snel twee dochters kreeg, gevolgd door een scheiding en een paar affaires.
Wat nu? Nou, een of andere idioot maakte hem tot rondreizend Brits ambassadeur zonder beperkingen en reisde de wereld rond, waarbij hij enorme sommen belastinggeld uitgaf – maar idioot als hij is, met een duidelijk gebrek aan gezond verstand, begon hij om te gaan met gevaarlijke mensen waartegen hij geen partij was. De ergste enge metafoor was die van een kip in een hok met een ratelslang.
Hoewel zijn societyvriendschap met de goed geconnecteerde dochter van de overleden, uiterst dubieuze Robert Maxwell de ongelukkige Andrew zijn permanent blutte ex Sarah meenam naar het hok, begon de wereld al snel de echte Jeffrey Epstein te zien, de vreselijk gemene misbruiker van zeer jonge vrouwen – en we kennen nog steeds niet alle bloederige details van deze verachtelijke man en wat hij allemaal uitspookte.
Maar we weten wel dingen over Andrew (ik laat het woord Prince vallen), die dezelfde walgelijke genen heeft die hem ertoe aanzetten Epsteins smerige seksuele handelingen te delen. Bewezen e-mails van Andrew na Epsteins gevangenschap laten zien dat hij Epstein steunde en e-mails stuurde met de tekst 'We kunnen snel weer samen spelen', wat betekent dat hij illegale seks had met minderjarige meisjes van bijna dezelfde leeftijd als zijn dochters. Wat moeten die twee wel niet denken over hun vader met al het bewijsmateriaal tegen hem, terwijl hij zich aan de haak van de publieke opinie wringt?
En ten slotte – waarom wonen hij – en Sarah – nog steeds in een herenhuis met 30 kamers in Windsor Great Park, levend als een landadel, terwijl zijn titels en grandeur worden afgenomen? Mijn persoonlijke mening is: ga het land uit en neem haar mee. Uit ons zicht, zeg ik, maar ik heb geen idee waar dit zijn ongelukkige dochters laat. Dit zal de geschiedenis ingaan.
